Stwierdzenie guza w nerce – odpowiada Dr n. med. Grzegorz Luboiński. Laparoskopowe usunięcie guza na nerce – odpowiada Dr n. med. Igor Madej. Guz nerki i wyniki badani krwi – odpowiada Lek. Zbigniew Żurawski. Guz w nerce bez nacieków – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski. Chrzęstniak kości udowej – odpowiada Lek. Tak jest w przypadku chorób nerek. Niektóre objawy - czasami bardzo subtelne - mogą sugerować, że nerki nie pracują prawidłowo i trzeba jak najszybciej skontaktować się z lekarzem rodzinnym lub nefrologiem. To pozwoli chorobę rozpoznać w bardzo wczesnym stadium, gdy jeszcze nie doszło do trwałych uszkodzeń tego narządu. Jak wymienić sonda lambda w MERCEDES-BENZ C240 2 (W203) 2.6 Sedan2000–2007 [PORADNIK AUTODOC]Sonda lambda w samochodach MERCEDES-BENZ C-Class Coupe (CL203) ( Co mniej więcej trzy miesiące (a dokładnie między 8 a 12 tygodniem od założenia drenu) konieczna jest także wymiana nefrostomii, a ściślej – cewnika nefrostomijnego. Przed przystąpieniem do mycia obszaru z wkłuciem, opróżniania worka z moczem, czy wymiany cewnika należy dokładnie umyć ręce. Zdrowie. Kolostomia – dieta Wystrzelona w 2016 roku sonda OSIRIS-Rex jest coraz bliżej asteroidy Bennu, dzięki czemu i my wiemy o niej więcej. NASA pokazała nową animację asteroidy, która może uderzyć w Ziemię w 2135 roku. Endoskopia to w dosłownym tłumaczeniu „uwidocznienie wnętrza”. Jest to badanie pozwalające zobaczyć dany narząd od wewnątrz, a dodatkowo wykonać działania terapeutyczne, czy pobrać fragmenty tkanek do badania. Endoskopia w większości stanowi uzupełniające badanie diagnostyczne i jest zdecydowanie trudniej dostępna niż kvRrl. Pytanie nadesłane do redakcji Miałem zabieg usuwania kamienia z moczowodu metodą URS i założono mi cewnik DJ tydzień temu; do tej pory mocz oddawany po nocy jest krwisty. Czy taki stan będzie trwać długo? Usunięcie cewnika będzie pod koniec czerwca, niepokoi mnie ta krew w moczu (tydzień po zabiegu). Proszę o odpowiedź, dziękuję. Odpowiedział dr n. med. Robert Drabczyk specjalista chorób wewnętrznych nefrolog Oddział Nefrologii i Stacja Dializ Szpital Wojewódzki, Bielsko-Biała Ureterorenoskopia (URS) jest jedną z metod leczenia kamicy moczowodowej. Zwykle wskazaniem do jej wykonania jest drobny złóg, który przemieścił się do moczowodu, uległ tam zaklinowaniu i często blokuje odpływ moczu z nerki. Zwykle objawia się to jako kolka nerkowa. Zabieg wykonuje się z wykorzystaniem ureterorenoskopu, który pozwala oglądać wnętrze dróg moczowych przez wziernik lub na ekranie monitora. Ureterorenoskop ma kształt cienkiej rurki, którą wprowadza się przez cewkę moczową do pęcherza, a następnie do moczowodu. Po uwidocznieniu kamienia znajdującego się w moczowodzie może on zostać wyjęty w całości lub najpierw skruszony na drobniejsze fragmenty z użyciem promieni lasera. Po zabiegu lekarz pozostawia w pęcherzu na kilka dni sondę moczowodową, w celu zapewnienienia swobodnego odpływu moczu z nerki w okresie koniecznym do wygojenia się śluzówki moczowodu oraz ewakuacji pozostałości fragmentów skruszonego złogu. Tak zwany cewnik DJ wprowadza się w niektórych przypadkach, gdy okres ten może być dłuższy niż kilka dni lub doszło do powikłań w trakcie zabiegu (np. uszkodzenie/przedziurawienie moczowodu). Cewnik ten zakłada się do moczowodu w taki sposób, aby koniec górny umieszczony był w miedniczce nerkowej, a koniec dolny w pęcherzu moczowym. Może pozostawać w drogach moczowych przez kilka tygodni, potem jest usuwany lub wymieniany. Pojawianie się krwiomoczu przez kilka dni po zabiegu URS z ewakuacją lub kruszeniem złogu moczowodowego należy do obrazu okresu pozabiegowego. Krwiomocz może się utrzymywać, jeżeli nie uzyskano całkowitego usunięcia złogów z moczowodu. Należy skontaktować się z lekarzem prowadzącym, jeżeli krwiomocz będzie się utrzymywał lub nasilał lub pojawią inne niepokojące objawy, jak gorączka lub ból. Piśmiennictwo: Oksfordzki podręcznik urologii. Red. Krzysztof Bar. Wydanie I. Lublin 2011 FAQ Choroby Zabiegi urologiczne Diagnostyka Na skróty Pytania Leki na depresję i zanik potencji ~eurologia Sonda DJ po zabiegu URSL - dolegliwości i usunięcie Sonda DJ po URSL - dolegliwości i usunięcie 2 tygodnie temu miałam zabieg URSL prawostronny z pozostawieniem sondy DJ. Chciałam się dowiedzieć czy po takim czasie mogę odczuwać w związku z tą sondą wewnętrzną jakieś dolegliwości typu: ból okolic brzucha, żołądka, krwiomocz, mdłości i wymioty. Przez kilka ostatnich dni miałam właśnie takie objawy (z rożnym nasileniem) i nie wiem czy to jest związane z tym czy też z czymś zupełnie innym np. zatruciem? U lekarza byłam tydzień po zabiegu i dostałam tylko skierowanie na usunięcie sondy po około 1 miesiącu. I drugie pytanie: Czy usuwanie sondy jest bolesne, czy w znieczuleniu i czy można po tym wrócić od razu do pracy? Odpowiedź zespołu Drenaż wewnętrzny moczowodu w postaci cewnika typu DJ usuwany jest standardowo po 4 - 6 tygodniach po URS. Usunięcie cewnika JJ wykonywane jest z reguły w znieczuleniu miejscowym żelem lignocainowym i jest dobrze znoszone przez pacjentów. Po usunięciu cewnika z moczowodu możliwe jest wystąpienie dolegliwości o charakterze kolki nerkowej dlatego w wielu oddziałach pacjent pozostawiany jest do dnia następnego na obserwacji. Krwiomocz jest dosyć częstym objawem obserwowanym u pacjentów z założonym cewnikiem DJ i związany jest najczęściej z drażniącym działaniem cewnika. Wypijanie dużej ilości płynów i oszczędzający tryb życia z reguły są wystarczającym postępowaniem aby uniknąć tego powikłania. Bóle brzuch obserwowane są rzadko a ból brzucha z towarzyszącymi mdłościami i wymiotami może wystąpić w przypadku nieprawidłowego ustawienia cewnika DJ z towarzyszącym zastojem moczu w UKM nerki. aby ocenić jaka jest przyczyna Pani dolegliowści konieczna jest zbadanie przez lekarza oraz wykonanie badań dodatkowych takich jak USG jamy brzusznej czy posiew / badanie ogólne moczu... Polecane artykuły Polecane filmy Pytanie nadesłane do redakcji Jestem miesiąc po przeszczepieniu nerki, mam założony cewnik pig-tail (tzw. świński ogonek). Z końcem września będzie on usuwany. Czy podczas tego zabiegu podawane jest znieczulenie albo czy można o to poprosić lekarza? I czy lekarz mógłby odmówić tego znieczulenia z jakichś powodów? Odpowiedział dr n. med. Robert Drabczyk specjalista chorób wewnętrznych nefrolog Oddział Nefrologii i Stacja Dializ Szpital Wojewódzki, Bielsko-Biała Cewnik typu JJ (inne nazwy to „DJ” od angielskiego terminu „double J”) umieszcza się w moczowodzie w celu zapewnienia swobodnego odpływu moczu z nerki do pęcherza. W przypadku zabiegu chirurgicznego na moczowodzie służy on dodatkowo jako „szynowanie”, pozwalające prawidłowo goić się tkankom moczowodu bez wytworzenia zwężenia w miejscu operacji. Cewnik DJ usuwa się w trakcie zabiegu cystoskopii. Może być on wykonywany ambulatoryjnie (bez hospitalizacji). Trwa krótko, zwykle 10-15 minut. Po opróżnieniu pęcherza pacjent kładzie się na wznak na stole zabiegowym. Podaje się miejscowo środek znieczulający cewkę moczową, a następnie wprowadza do pęcherza instrument (tzw. cystoskop), pozwalający oglądać wnętrze pęcherza. Pęcherz moczowy wypełnia się płynem. Pod kontrolą wzroku odpowiednim narzędziem cewnik zostaje chwycony i usunięty z dróg moczowych przez cewkę moczową. Po cystoskopii może występować ból lub pieczenie cewki moczowej przez 24-48 godzin. Piśmiennictwo: Bar K. (red.): Oksfordzki podręcznik urologii. Wydawnictwo Czelej, Lublin 2011 Uszkodzenia nerwów obwodowych mogą być mechaniczne lub być efektem choroby przewlekłej. Niezależnie od ich charakteru niezbędna jest rehabilitacja. Obejmuje ona zarówno zabiegi fizykalne, kinezyterapię, hydroterapię, jak i inne dostępne metody, np. kinesiology taping. Uszkodzenie nerwów obwodowych można podzielić na uszkodzenia mechaniczne oraz uszkodzenia spowodowane chorobą przewlekłą. Mechaniczne uszkodzenie nerwów obwodowych dotyczy najczęściej nerwów, które przebiegają powierzchownie lub z anatomicznego punktu widzenia są najsłabiej chronione lub osłonięte warstwami innych tkanek. Najliczniejsza grupa urazów tego typu dotyczy więc nerwów w obrębie kończyn, przede wszystkim kończyn górnych. W tym przypadku nie bez znaczenia pozostaje ilość i jakość wykonywanych czynności oraz związane z nimi generalne ryzyko urazu. Nerw obwodowy składa się z trzech komponent: ruchowej, czuciowej, wegetatywnej. Efektem uszkodzenia włókien ruchowych są porażenia wiotkie, w wyniku których powstają zaniki mięśni zaopatrywanych przez dany nerw. Uszkodzenie włókien czuciowych prowadzi do różnego rodzaju zaburzeń czucia, których granice często bywają zatarte z powodu unerwienia danej okolicy ciała lub skóry przez gałązki pochodzące z różnych nerwów. Przerwanie włókien wegetatywnych prowadzi początkowo do przekrwienia tkanek przez rozszerzenie naczyń krwionośnych, a w późniejszym okresie do niedokrwienia i następowego niedotlenienia tkanek. Do uszkodzeń spowodowanych przewlekłymi chorobami można zaliczyć stopę cukrzycową występującą przy cukrzycy. Jest ona spowodowana uszkodzeniem gałęzi czuciowych (prowadzi ono do powstawania częstych urazów, małych zranień), uszkodzeniem gałęzi wegetatywnych (zaburzenia odżywiania) oraz hiperglikemią, która zwiększa podatność na zakażenia. POLECAMY Obwodowy układ nerwowy – kończyna górna, splot ramienny (część anatomiczna) Splot ramienny unerwia kończynę górną i mięśnie powierzchowne grzbietu. Tworzą go korzenie brzuszne nerwów rdzeniowych segmentów C5–T1. Znajdują się one między mięśniem pochyłym przednim a mięśniem pochyłym środkowym. Korzenie nerwowe wychodzące z segmentu C5–C6 tworzą pień górny splotu, korzeń nerwowy C7 tworzy pień środkowy, a korzenie C8 i T1 – pień dolny. Biegną one powyżej obojczyka. Pnie rozgałęziają się na część przednią i tylną. W dalszej części, na poziomie jamy pachowej do tyłu od mięśnia piersiowego mniejszego, przechodzą one w pęczek boczny (C5–C7), przyśrodkowy (C8–T1) i tylny (C5–T1) [1, 3, 5, 10]. W skład pęczka bocznego wchodzą: nerw mięśniowo-skórny, nerw piersiowy boczny, nerw pośrodkowy. W skład pęczka przyśrodkowego wchodzą: nerw pośrodkowy, nerw łokciowy, nerw piersiowy przyśrodkowy, nerw skórny przyśrodkowy ramienia, nerw skórny przyśrodkowy przedramienia. W skład pęczka tylnego wchodzą: nerw promieniowy, nerw pachowy, nerwy podłopatkowe, nerw piersiowo-grzbietowy. Część podobojczykowa splotu ramiennego Nerw mięśniowo-skórny Odchodzi z pęczka bocznego splotu ramiennego jako nerw mieszany. Oddaje gałęzie czuciowe i ruchowe. Nerw przebija mięsień kruczo-ramienny, biegnie do łokcia między mięśniem dwugłowym ramienia a mięśniem ramiennym. Przy łokciu oddaje czuciową gałąź końcową. Unerwia skórę po bocznej stronie przedramienia [4, 6, 11].Nerw pachowy Odchodzi od pęczka tylnego splotu ramiennego jako nerw mieszany. Biegnie do tyłu jamy pachowej, przechodzi przez otwór czworoboczny i biegnie wzdłuż szyjki chirurgicznej kości ramiennej. Oddaje gałąź końcową czuciową do skóry okolicy mięśnia naramiennego. Ruchowo unerwia mięsień naramienny i mięsień obły mniejszy [4, 6, 11].Nerw promieniowy Jest on bezpośrednim przedłużeniem pęczka tylnego splotu ramiennego. Nerw biegnie w bruździe nerwu promieniowego wraz z tętnicą głęboką ramienia. Około 10 cm powyżej nadkłykcia bocznego kości ramiennej przebija przegrodę międzymięśniową boczną ramienia i biegnie do dołu między mięśniem ramiennym a ramienno-promieniowym. Na wysokości łokcia dzieli się na gałąź głęboką i powierzchowną. Gałąź głęboka biegnie do nadgarstka jako nerw międzykostny tylny przedramienia. Gałąź powierzchowna biegnie wzdłuż mięśnia ramienno-promieniowego. W dalszej jednej trzeciej przedramienia przechodzi na stronę mięśni prostowników. Kończy się jako gałąź czuciowa po stronie promieniowej ręki. Unerwia tylne mięśnie ramienia oraz grupę boczną i tylną mięśni przedramienia, skórnie – tylną powierzchnię ramienia i przedramienia wraz z grzbietową powierzchnią ręki i palec II od strony przyśrodkowej [1, 4, 5, 7, 9, 13].Nerw łokciowy Jest bezpośrednim przedłużeniem pęczka przyśrodkowego splotu ramiennego. Biegnie w dół ramienia w bruździe przyśrodkowej mięśnia dwugłowego. Przebija przegrodę międzymięśniową przyśrodkową ramienia i przechodzi na stronę prostowników. Na wysokości stawu łokciowego biegnie między przegrodą międzymięśniową przyśrodkową a głową przyśrodkową mięśnia trójgłowego ramienia. Następnie przechodzi na tył stawu łokciowego i trafia do bruzdy nerwu łokciowego. Nerw przechodzi na stronę zginaczy przedramienia między dwiema głowami zginacza łokciowego nadgarstka i razem z tym mięśniem kieruje się w stronę nadgarstka. W obrębie ręki nerw przebiega na troczku mięśni zginaczy w kanale nerwu łokciowego. Następnie rozdziela się na gałąź głęboką i powierzchowną. Unerwia mięsień zginacz łokciowy nadgarstka oraz część łokciową zginacza głębokiego palców, mięśnie środkowe ręki, mięsień kłębika palca V i niektóre mięśnie kłębu kciuka. Gałęzie skórne zaopatrują przyśrodkową część ręki (do linii połowy palca IV od strony dłoniowej, po stronie grzbietowej wraz z częścią palca III) [1, 4, 5, 7, 9, 13].Nerw pośrodkowy Nerw biegnie w dół ramienia do stawu łokciowego w bruździe przyśrodkowej mięśnia dwugłowego ramienia, do przodu od tętnicy ramiennej. Między głowami mięśnia nawrotnego obłego przechodzi na przedramię. Oddaje gałąź nerwu międzykostnego przedniego. Następnie biegnie do nadgarstka między mięśniem zginaczem powierzchownym a głębokim palców. W dalszej części przechodzi na stronę dłoniową ręki. W obrębie ręki dzieli się na gałęzie końcowe. Unerwia mięśnie zginacze przedramienia z wyjątkiem zginacza łokciowego nadgarstka i części przyśrodkowej zginacza głębokiego palców. Gałęzie skórne zaopatrują dłoniową powierzchnię ręki wraz z paliczkami palców I, II, III i połowę IV [1, 4, 5, 7, 9, 13]. Podział uszkodzeń nerwów Uszkodzenia nerwów obwodowych klasyfikuje się za pomocą dwóch skal: Sunderlanda, powstałej w 1951 r., i Seddona z 1943 r. Klasyfikacja Seddona: neuropraxis /neuropaksja – ucisk na nerw bez przerwania jego ciągłości, przewodnictwo nerwowe ulega osłabieniu, objawy ustępują po kilku–kiludziesięciu dniach; axonotmesis – nerw nienaruszony, ale aksony przerwane, występuje całkowity zanik funkcji nerwu, takie nerwy mogą się zregenerować, lecz może to trwać do kilkudziesięciu miesięcy; neurotmesis – przerwanie ciągłości nerwu powodujące jego porażenie, brak możliwości szybkiej regeneracji, konieczna jest interwencja chirurgiczna. Klasyfikacja Sunderlanda: stopień I – brak przewodzenia z powodu kompresji, odpowiada neuropraksji Seddona; stopień II – przerwanie aksonu bez uszkodzenia nerwu, odpowiada aksonotmezji Seddona; stopień III – uszkodzenie endoneurinum, bez zmian w epi- i perineurinum, powrót funkcji jest uzależniony od włóknienia śródpęczkowego; stopień IV – uszkodzenie wszystkich osłonek z wyjątkiem epineurinum, może wystąpić powiększenie nerwu; stopień V – całkowite przerwanie ciągłości nerwu, odpowiada neurotmezji Seddona [6, 12]. Podział uszkodzeń splotu ramiennego Wyróżnia się cztery typy uszkodzenia splotu ramiennego: typ dolny (Klumpkego-Dejerine’a) – powstaje na skutek uszkodzenia korzeni nerwowych C8–Th1, powoduje zaburzenia czynności prostowników i zginaczy przedramienia oraz mięśni ręki; typ środkowy – uszkodzenie korzenia C7, prowadzi do zaburzeń przypominających porażenie nerwu pośrodkowego; typ górny (Erba-Duchenne’a) – jest to następstwo uszkodzenia korzeni nerwowych segmentów C5–C6, jego konsekwencją są zaburzenia ruchu stawu ramiennego, zwłaszcza odwodzenia, zginania i rotowania ramienia na zewnątrz, zaburzona jest również praca zginaczy przedramienia; typ mieszany – to najczęściej występujące uszkodzenie, dotyczy wielu różnych korzeni nerwowych [6, 12]. Uszkodzenia nerwów obwodowych Uszkodzenie nerwu pośrodkowego Objawy tego uszkodzenia są powiązane z poziomem, na którym ono wystąpiło. Na poziomie stawu łokciowego i powyżej niego dochodzi do uszkodzenia zginaczy długich palców oraz zginaczy ręki. Wyjątkiem jest tu mięsień zginacz łokciowy nadgarstka oraz część łokciowa zginacza głębokiego palców, które są zaopatrywane przez nerw łokciowy. W wyniku tego powstaje charakterystyczne ustawienie ręki do przysięgi. Przy uszkodzeniu nerwu w części dystalnej przedramienia ułożenie ręki do przysięgi nie występuje. Charakterystyczne jest słabe odwodzenie, nawracanie i przeciwstawianie kciuka [1, 3, 5, 6]. Uszkodzenie nerwu promieniowego Najczęstszą przyczyną uszkodzenia tego nerwu jest tzw. zespół sobotniej nocy. Objawy zależą od poziomu uszkodzenia. Jeśli występuje ono poniżej połowy ramienia, powoduje porażenia: mięśnia ramienno-promieniowego, prostowników nadgarstka, kciuka i palców II–V w stawach międzypaliczkowych dalszych. Przy uszkodzeniu obejmującym dół pachowy objawy są podobne. Do tego dochodzi jeszcze porażenie mięśnia trójgłowego ramienia oraz zniesienie odruchu z tego mięśnia. W uszkodzeniach nerwu promieniowego charakterystyczne jest ustawienie ręki. Jest to tzw. ręka opadająca [5, 10]. Uszkodzenie nerwu łokciowego Jest to najczęściej występujące uszkodzenie. Osłabieniu ulegają zginacze i przywodziciele nadgarstka, zginacze palców IV i V, następuje porażenie przywodzenia i odwodzenia palców oraz porażenie przywodzenia kciuka. Występuje zanik mięśni kłębika. Pojawia się charakterystyczne ustawienie ręki szponiastej [6, 12]. Uszkodzenia nerwów obwodowych – przyczyny Do uszkodzenia obwodowego układu nerwowego może dojść z wielu powodów – podczas zabiegów ortopedycznych, operacji bądź przez źle założone opatrunki gipsowe. Złe dostosowanie zaopatrzenia ortopedycznego (protez, ortez, kul, lasek ortopedycznych) również może skutkować uszkodzeniami nerwów obwodowych. Uszkodzenie nerwów obwodowych może być powikłaniem operacyjnym. Taka grupa uszkodzeń ma najczęściej charakter neurotmesis. Przecięcie pnia nerwowego dokonane w czasie operacji jest trudne do oceny ze względu na narkozę, w której znajduje się chory. Rozpoznanie często następuje dopiero po operacji, co utrudnia sklasyfikowanie uszkodzenia. Najliczniejszą grupę powikłań można zaobserwować przy osteotomiach. Przy operacji na stawie ramiennym istnieje ryzyko uszkodzenia długich gałęzi splotu ramiennego, w szczególności nerwów pachowego i promieniowego. Częstym uszkodzeniem jest również przecięcie nerwu promieniowego podczas operacji na trzonie kości ramiennej. W obrębie ręki w okolicy nadgarstka istnieje ryzyko przecięcia nerwu pośrodkowego oraz nerwu łokciowego przy operacjach na ścięgnach zginaczy nadgarstka. Podczas operacji przykurczu Dupuytrena zdarza się także przecięcie nerwów palców. W celu zminimalizowania możliwości ww. powikłań należy odpowiednio dobrać dojście operacyjne, aby ominąć ważne pnie nerwowe. Istotna jest odpowiednia znajomość stosunków anatomicznych operowanego obszaru [6, 12]. Opis przypadku Kobieta, lat 60, uszkodzenie splotu ramiennego w trakcie usuwania skrzepliny ze zmianą nowotworową z aorty brzusznej. Dostęp przez dół pachowy. W momencie rozpoczęcia rehabilitacji brak czucia od stawu łokciowego w kierunku ręki. Występująca bolesność od stawu ramiennego w kierunku stawu łokciowego. Brak funkcji mięśni zginaczy i prostowników nadgarstka. Brak funkcji mięśni krótkich ręki. Silny obrzęk kończyny górnej. Terapia wykonywana codziennie. W czasie czteromiesięcznej fizjoterapii następowało stopniowe zmniejszenie obrzęku, powrót czucia dotyku, bólu i temperatury w obrębie przedramienia oraz ręki, powrót funkcji mięśni zginaczy i prostowników przedramienia. Rehabilitacja po uszkodzeniu obwodowego układu nerwowego – kończyna górna Należy pamiętać, że rehabilitacja przy uszkodzeniach nerwów obwodowych jest niezbędna, niezależnie od charakteru uszkodzenia. Obejmuje ona zarówno zabiegi fizykalne, kinezyterapię, hydroterapię, jak i inne dostępne metody, np. kinesiology taping. Osoba chora musi mieć pełną świadomość długiego czasu rekonwalescencji, powolnych postępów oraz tego, że z jej strony niezbędna jest pełna współpraca i zaangażowanie w proces fizjoterapii. W rehabilitacji ważne jest zwalczanie obrzęku i sztywności. Zaburzenia krążenia prowadzą do powstawania obrzęków. Ograniczenie ruchów przez pacjenta oraz utrzymywanie kończyny górnej w pozycji zwieszonej może je potęgować. Następstwem tego są zwłóknienia oraz ograniczenie ruchu w stawach. Skutecznymi sposobami walki z obrzękiem oraz sztywnością stawową są: stosowanie temblaka, kinesiology taping – aplikacje limfatyczne, masaż lub drenaż kończyny górnej, ćwiczenia bierne w pełnym zakresie ruchu, stosowanie ciepła oraz noszenie ocieplacza. Ważna jest prawidłowa pozycja porażonej kończyny. Należy zapobiegać rozciąganiu porażonych mięśni. Można stosować odpowiednie sprężynowe zaopatrzenie ortopedyczne, które będzie utrzymywać stawy w ustawieniu czynnościowym. Stosuje się je aż do pojawienia się restytucji ruchowej [11, 14]. Elektroterapia Ważnym elementem terapii jest zapobieganie zanikom mięśniowym. Jedną z możliwości jest stosowanie elektroterapii w formie elektrostymulacji impulsami trójkątnymi dla mięśni porażonych wiotko oraz stymulowanie nerwów obwodowych z wykorzystaniem okrągłych elektrod umieszczonych w imadle prądami diadynamicznymi. Powinno się je stosować codziennie, zgodnie z metodyką zabiegową. Elektrostymulacja jest zabiegiem, który ma na celu wywołanie skurczu z użyciem prądu impulsowego. Przy mięśniach odnerwionych używa się prądu o impulsach trójkątnych. Stosuje się czas impulsu 1000–0,1 ms. Im cięższe uszkodzenie, tym czas impulsu powinien być dłuższy. W tych mięśniach, w których nie zostało zaburzone przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, stosuje się impulsy nie dłuższe niż 1 ms. Długie czasy impulsu wymagają mniejszego natężenia prądu, a krótkie – większego. Przy długich impulsach przerwa powinna być dwa razy dłuższa od czasu impulsu, przy krótkich – kilkadziesiąt razy dłuższa. Przy elektrostymulacji można wykorzystać metodę jedno- lub dwubiegunową: Przy metodzie jednobiegunowej wykorzystuje się elektrodę czynną punktową, która jest połączona z anodą (–) i jest układana w punkcie motorycznym mięśnia. Druga elektroda jest elektrodą bierną płytkową katodową (+) i w wypadku opracowywania kończyny górnej jest układana w okolicy barku lub łopatki. Należy pamiętać, by elektroda czynna nie była zbyt mocno dociśnięta oraz by była ustawiona prostopadle do ciała pacjenta. Przy metodzie dwubiegunowej wykorzystuje się dwie elektrody czynne płytkowe. Są one ustawione na mięśniu, w miejscu przejścia brzuśca w ścięgno. Katodę ustawia się dystalnie, anodę – proksymalnie. Mogą być jednakowej wielkości lub elektroda ujemna może być nieznacznie mniejsza od dodatniej. Należy pamiętać, że przy elektrostymulacji mięsień nie może ulec zmęczeniu. O zmęczeniu może świadczyć zaprzestanie skurczu oraz włączenie się antagonistów. Prądy diadynamiczne są tu wykorzystywane do leczenia zaburzeń troficznych i naczyniowych, niedowładów nerwowych, mięśniowych oraz atonii. Przy zaburzeniu trofiki tkanek wykorzystuje się prąd CP, który ma tonizujący wpływ na naczynia krwionośne, co daje zmniejszenie obrzęków oraz wtórnie... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się Stomia stanowi ratunek dla pacjentów, u których układ pokarmowy nie funkcjonuje prawidłowo. Co to takiego? Jak wygląda życie osoby posiadającej stomię? Odpowiadamy na wszystkie pytania. Stomia – co to i jak wygląda? Co to jest stomia? To utworzone chirurgicznie połączenie pomiędzy światłem przewodu pokarmowego i skórą, mające za zadanie wprowadzanie substancji odżywczych do światła przewodu pokarmowego lub odprowadzenie na zewnątrz kału bądź moczu. Inne nazwy, którymi określa się stomię to także: sztuczny odbyt, odbyt brzuszny, albo przetoka. Stomię wykonuje się najczęściej u pacjentów chorujących na: nowotwór jelita grubego, nowotwór pęcherza moczowego, polipowatość gruczołkowata jelita grubego, raka odbytnicy, schorzenia zapalne jelit (np. choroba Leśniowskiego- Crohna). Stanowi ona ratunek także dla pacjentów, którzy utracili funkcjonalność układu pokarmowego w następstwie urazów lub w wyniku powikłań pooperacyjnych. Stomia – jak wygląda? Stomia jest koloru różowo-czerwonego, struktura ta nie jest unerwiona, zatem jej dotykanie nie sprawia bólu. Niedługo po operacji stomia może być powiększona, całkowicie normalne jest także krwawienie podczas wykonywania czynności pielęgnacyjnych. Rodzaje stomii Wyróżniamy trzy rodzaje stomii, w zależności od poziomu jelita, na którym będzie przeprowadzany zabieg: kolostomia, ileostomia, urostomia. Stomia może być także jednolufowa, czyli pojedyncza lub dwulufowa (podwójna). Stomia jednolufowa polega na wyłonieniu jednego odcinka jelita, natomiast stomia dwulufowa polega na wyłonieniu fałdu całej pętli jelita i stworzeniu na zewnątrz ciała dwóch otworów wyprowadzających. Kolostomia – co to takiego? Ten rodzaj stomii polega na wyłonieniu jelita grubego w obrębie okrężnicy esowatej. Stomia jelita grubego jest umiejscowiona po lewej stronie brzucha, poniżej pępka. Stolec w tej części jelita jest stały, do jego gromadzenia służy worek stomijny. Ileostomia – czym jest? Ileostomia to stomia jelita cienkiego. Zabieg polega na wywinięciu i przyszyciu do skóry wyłonionego końcowego odcinka jelita cienkiego – jelita krętego. Treść jelitowa o półpłynnej konsystencji jest wydalana poprzez stożek stomii jelita. Urostomia – co to jest? Stomia jelitowa o nazwie urostomia polega na wyprowadzeniu przetoki moczowej tak, aby możliwe było wyprowadzanie wydalin na zewnątrz organizmu. Jej zastosowanie może się wiązać z niekontrolowanym wydzielaniem treści pokarmowej. Ile trwa operacja i życie po stomii? Pacjenci przygotowujący się do zabiegu stomii, często zastanawiają się, ile trwa operacja wyłonienia stomii oraz ile trwa operacja zamknięcia stomii. Zabieg może potrwać kilka godzin, jest on przeprowadzany w znieczuleniu ogólnym. Po przebudzeniu personel szpitalny montuje worek stomijny, a pacjent jest instruowany co do dalszego postępowania. Natomiast jeśli doszło do wystąpienia powikłań, takich jak np. wypadanie stomii, wykonywany jest zabieg korygujący. Jak wygląda życie ze stomią? Stomicy mogą prowadzić normalne życie – pracować, prowadzić udane życie seksualne, wychowywać dzieci, a nawet uprawiać ulubione sporty. Jedynie pierwsze tygodnie po operacji wymagają oszczędzania się, natomiast w perspektywie długofalowej zabieg daje wielu z nich szansę na normalne funkcjonowanie. W szczególności stomia tymczasowa stanowi tylko etap przejściowy i po zakończeniu leczenia jest ona usuwana. Pielęgnacja stomii Podczas codziennej pielęgnacji stomii należy przestrzegać ściśle określonych zasad: każdorazowo przed podjęciem jakiejś aktywności należy sprawdzić, czy worek stomijny znajduje się na swoim miejscu, nie należy stosować w miejscu stomii tłustych kremów, balsamów ani oliwek, podczas każdej wymiany worka trzeba dokładnie umyć i osuszyć skórę, po wymianie worka stomijnego trzeba dokładnie umyć ręce, worek stomijny powinien być wymieniany w pomieszczeniu z umywalką i toaletą. Stomicy mogą korzystać także z zabiegu irygacji stomii, czyli oczyszczania jelita grubego ze stolca za pomocą wylewu wodnego. Jego wykonanie poprawia jakość życia pacjenta ze stomią. Źródła:

jak wyglada sonda w nerce